maandag 15 april 2013

Beeldpraat 15. Véra Spiekman over AKS 10


Melancholie, heimwee en mooie herinneringen komen langs, langs de grote blauwe, met sneeuw betopte bergen. Langs de blauwe lucht, langs het bevroren water, langs de oude man. Hij probeert ze te pakken, die herinneringen. Hij rent er achter aan en houdt ze even vast. De rode slee, de dolle pret die ze hadden, joelend door de sneeuw. Koude middagen, die snel warm werden gedronken met een kopje warme chocolademelk en slagroom, of Baileys, die langs je slokdarm gleed en alles van binnen even liet branden, of wat anijsmelk. Met een koekje erbij, gezellig met zijn allen bij de open haard. Lange dagen waren dat, elke dag hetzelfde plezier, maar elke dag opnieuw even heerlijk. Samen iglo’s bouwen, sleeën, schaatsen. En met ons mee vlogen grote arenden, met ons mee zwommen ijsberen en met ons mee waggelden pinguïns. Onze vrienden, altijd trouw en verwachtingsloos. Gewoon genieten van de frisse lucht door onze aderen en deze opsnuiven door onze neus. Verpakt in dikke witte wanten, een grote gele sjaal en een blauwe marine jas. Deze herinneringen zijn het, die hij even vast kan houden. Alleen een stevige Noordenwind trekt ze uit zijn handen, maar de man wil niet loslaten. Maar met de wind kan je niet sollen! Na wat gedraai en gekronkel laat de oude man los. Samen met de wind vliegen de herinneringen heen en weer, op en neer, ze springen in het rond en belanden op de grond. Daar is het gele autootje dat ze opraapt met zijn grote schep, meedogenloos. Op een grote hoop worden ze neergegooid, samen met alle andere herinneringen, van anderen, die ze ook hebben losgelaten. En die zo open staan voor nieuwe sneeuwpret, nieuwe vrienden. Nieuwe herinneringen.

Véra Spiekman zit in de 5de klas van het Gymnasium in Leiden.