zondag 14 oktober 2012

Beeldpraat 9. Jessie Ehlhart over Hoezeer ook...


Ode aan de Kunst

Hoog boven de stad zit ik hier en ik kijk uit. Ik zie puntdaken, blokkendozen en torenspitsen, maar ook het rijke, warme nazomerpalet aan groentinten in de toefjes boomkruin. De sprankelende helderheid van lijnen en het grote violet-blauwe zwerk, de zon zojuist achter de horizon verdwenen.
Ik kan haast de knapperige frisheid van de lucht voelen.
Het herinnert me aan Paul Dikkers werk 'Hoezeer ook…'
De waaier aan mogelijkheden:
dat het een wandelaar is op weg naar het einde van de wereld, of versuft achtergelaten door de boot.
Dat het de wachter is, dagelijks de gang makend van thuis naar toren.
Dat het gaat om het licht in de toren, de rots in de branding,
of om degene die weg snelt in z’n bootje, hoezeer hij zich ook bewust is van die, daar bij de vuurtoren.
Of de zee, die eindeloze ruimte die schoonheid biedt in aanblik en gevaren herbergt voor het nietige wezen dat zich er doorheen bewegen wil….

Ik denk aan industrieterreinen, landschappen en mediterrane huizen die ik ooit zag en die me deden verlangen naar Paul Dikkers schilderijen.
Zijn vormgeving creëerde ervaringen zo intens dat mijn hersenen ze in zich op hebben genomen als dorstige plantwortels het zachte water van de zomerse bui. Daar verblijven ze. Terwijl ik verderga. Iets zie, ruik, hoor of lees dat me plots doet denken aan die eerdere belevingen.

De ervaringen zijn zó diep in de fissuren van m’n brein verzonken dat ze mijn realiteit verrijken en dan als referentiepunt gaan fungeren, meer dan: iets na te bootsen of weer te geven. In plaats van dat ik een 'Dikker' zie en denk: 'nét de natuur!', zie ik een lucht en denk: 'net een Dikker!'
Dát is toch vormgeving die op een wezenlijk niveau bijdraagt aan de rijkdom van de werkelijkheid?!
Hoog boven de stad zit ik hier en ervaar de paradox: het ziekenhuisbed op de 8ste  verdieping waar ik mij bevind en de weelderige nazomerlucht die ik zie, adem. Drie zwanen spoeden zich van West naar Oost, uit het zicht om nooit weer te keren. Ik zweef ergens bovenin, op weg waarnaar? Een beetje verloren, zeker verstild.

Dit is zo’n moment, alle zintuigen open, dat ik weet wat een wonderlijk geluk het is te leven. 

Jessie Ehlhart is muziektherapeut, ondernemer en coach, tevens bewonderaar en vriendin van Paul Dikker.