Ode aan de Kunst
Hoog boven de stad zit ik hier en ik kijk uit. Ik zie
puntdaken, blokkendozen en torenspitsen, maar ook het rijke, warme nazomerpalet
aan groentinten in de toefjes boomkruin. De sprankelende helderheid van lijnen
en het grote violet-blauwe zwerk, de zon zojuist achter de horizon verdwenen.
Ik
kan haast de knapperige frisheid van de lucht voelen.
Het herinnert me aan Paul Dikkers werk 'Hoezeer ook…'
De
waaier aan mogelijkheden:
dat
het een wandelaar is op weg naar het einde van de wereld, of versuft
achtergelaten door de boot.
Dat
het de wachter is, dagelijks de gang makend van thuis naar toren.
Dat
het gaat om het licht in de toren, de rots in de branding,
of
om degene die weg snelt in z’n bootje, hoezeer hij zich ook bewust is van die,
daar bij de vuurtoren.
Of
de zee, die eindeloze ruimte die schoonheid biedt in aanblik en gevaren
herbergt voor het nietige wezen dat zich er doorheen bewegen wil….
Ik denk aan industrieterreinen, landschappen en mediterrane
huizen die ik ooit zag en die me deden verlangen naar Paul Dikkers
schilderijen.
Zijn
vormgeving creëerde ervaringen zo intens dat mijn hersenen ze in zich op hebben
genomen als dorstige plantwortels het zachte water van de zomerse bui. Daar
verblijven ze. Terwijl ik verderga. Iets zie, ruik, hoor of lees dat me plots
doet denken aan die eerdere belevingen.
De
ervaringen zijn zó diep in de fissuren van m’n brein verzonken dat ze mijn
realiteit verrijken en dan als referentiepunt gaan fungeren, meer dan: iets na
te bootsen of weer te geven. In plaats van dat ik een 'Dikker' zie en denk: 'nét
de natuur!', zie ik een lucht en denk: 'net een Dikker!'
Dát is toch vormgeving die op
een wezenlijk niveau bijdraagt aan de rijkdom van de werkelijkheid?!
Hoog
boven de stad zit ik hier en ervaar de paradox: het ziekenhuisbed op de 8ste
verdieping waar ik mij
bevind en de weelderige nazomerlucht die ik zie, adem. Drie zwanen spoeden zich
van West naar Oost, uit het zicht om nooit weer te keren. Ik zweef ergens
bovenin, op weg waarnaar? Een beetje verloren, zeker verstild.
Dit is zo’n moment, alle zintuigen open, dat ik weet wat een
wonderlijk geluk het is te leven.
Jessie Ehlhart is muziektherapeut, ondernemer en coach,
tevens bewonderaar en vriendin van Paul Dikker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten